Begin maart spraken we Michelle die toen net een maandje bij ons werkte. Ze had de overstap gemaakt van zorg naar onderwijs. Hoe bevalt het haar nu? Zijn er dingen die haar opvielen in onderwijsland? En die we kunnen leren vanuit de zorg? Of omgekeerd? Vragen genoeg dus. Tijd om ze aan Michelle te stellen.
Didactisch
Allereerst: hoe bevalt het Michelle na deze eerste paar maanden in haar nieuwe rol? ‘Heerlijk,’ start Michelle meteen enthousiast. ‘Ik voel me al helemaal geïntegreerd.’ Zittend achter haar laptop neemt ze een slok koffie uit haar Alterius-mok voordat ze verder gaat. ‘Ik vind het echt heel leuk. Weet je, dit werk raakt ook het zorgstuk en dat vind ik juist interessant. Ik weet inmiddels ook dat ik, vanuit deze nieuwe rol, niet overal iets van hoef te vinden. De focus ligt nu op het didactische stuk.’
Nieuwe tekst
In de periode dat Michelle als orthopedagoog aan de slag is, heeft ze al flink wat knooppuntoverleggen bijgewoond. In zo’n overleg zitten ouders, betrokken zorgpartner(s), de mogelijk nieuwe school/scholen, de school van herkomst/ huidige school en trajectbegeleiders vanuit het samenwerkingsverband bij elkaar om te kijken wat de vervolgstap van een kind gaat zijn, waar het het best op zijn plek is. ‘Ik weet dat ik in het begin nog wel eens benoemde dat ik zag dat zorg voorliggend was in een bepaalde casus. Maar dat mocht ik, vanuit mijn nieuwe rol, niet zo benoemen. ‘Het kind is nu niet toe aan onderwijs’ is nu mijn tekst. Dat was wel even wennen.’ vertelt Michelle. ‘En, het is natuurlijk niet zo dat je niks van elkaar weet, er is echt wel overlap van kennis en kunde. En in mijn ogen is het dan wel belangrijk om elkaar daarop te bevragen. In het belang van het kind en zijn vervolgstappen.’
Wennen
‘Nou, ondanks dat, zeker nu het einde van het schooljaar inderdaad nadert, het druk is, ervaar ik meer ruimte dan ik gewend was om zaken te beslissen vanuit de inhoud. Heerlijk vind ik dat! Dat komt het kind alleen maar ten goede.’ vertelt Michelle.
Eigenlijk was Michelle in haar werk ‘direct vertrokken’. Toch waren er natuurlijk ook dingen waaraan ze moest wennen. Ze lacht: ‘Ja, dat klopt. Maar dat is eigenlijk meer in de randvoorwaardelijke kant van het werk. Zo ben ik nu meer dan voorheen ‘gebonden’ aan een gebouw. In mijn oude functie was ik meer flexibel qua werklocatie. Nu zit ik voornamelijk hier op De Buitenhof. En tegelijkertijd is dat ook weer heel leuk, want nu zie ik iedereen elke dag, hebben we samen pauze, dat soort dingen. Dat maakt ook dat je sneller in verbinding bent met elkaar en weet wie je waar kunt vinden.’
Michelle voegt nog toe: ‘En het is ook een verademing dat je na een vakantie slechts enkele mailtjes in je inbox hebt zitten. Dat is het voordeel als iedereen vakantie heeft, je kunt écht afschakelen. Daarnaast is het natuurlijk een luxe om de schoolvakanties vrij te hebben.’
Bovenschools loket
Dit schooljaar heeft het bovenschools loket vorm gekregen. Een nieuwe manier van (samen)werken om het proces van toewijzing van een nieuwe leerling naar de juiste school efficiënter en sneller te laten verlopen.
‘Die samenwerking, de korte lijnen en het alles kunnen bespreken, is echt heel fijn. Vanuit de verschillende organisaties, in ons geval bijvoorbeeld de Pyler en De Buitenhof, kijken we als collega’s en met respect naar elkaars ‘product’. Samen kijken we wat het beste past bij de leerling, daar hebben we volgens ons ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid in. Daar is vertrouwen voor nodig, vertrouwen in elkaar en op elkaars inzicht en oordeel.’ aldus Michelle.
Gezamenlijke verantwoordelijkheid
‘Komend jaar gaat daarin ook belangrijk zijn. Want durven we echt die gezamenlijke verantwoordelijkheid te houden? Als we samen denken dat een kind op school x zou moeten starten, houden we dan ook ná die start die gezamenlijke verantwoordelijkheid vast?’ vraagt Michelle. ‘Dat is natuurlijk waar we voor gaan.’ reageert ze vervolgens stellig. ‘Dat, ook als na tijdje blijkt dat het aanbod toch niet passend is, je samen zoekt naar een nieuwe oplossing.’ In het verleden heeft ze dit wel eens anders meegemaakt. ‘Dan was het van ‘hij zit nu bij jou, dus jij bent verantwoordelijk.’
Netwerken
Inherent aan de rol die Michelle heeft, treedt ze naar buiten en gaat in gesprek met andere scholen in de regio. ‘Dat vind ik heel leuk om te doen. Het ontmoeten van collega’s van reguliere scholen, het samen sparren en ondersteuningsprofielen vergelijken: waar verschillen we, waar juist niet? Het samen creëren van een netwerk is een gezamenlijke taak. Als we dit samen oppakken en werken aan een aanbod voor alle leerlingen, dat is toch fantastisch?’
Michelle merkt soms dat men nog voorzichtig is en geen risico durft te nemen. ‘Maar soms moet je ook dingen een kans geven, samen iets proberen. En dat kan weer alleen als je vertrouwen in elkaar hebt en die gezamenlijke verantwoordelijkheid blijft houden.’
Winst te behalen
Op de vraag waar we, zorg en onderwijs, nog winst zouden kunnen behalen, antwoordt Michelle met ‘gezamenlijkheid, samenwerking tussen beide partijen’.
Michelle: ‘Als een leerling bijvoorbeeld concentratieproblemen heeft of schoolresultaten die achterblijven bij de verwachtingen op basis van zijn niveau, dan is het ook belangrijk om te weten wat hier onder ligt. Dan moet je niet alleen kijken naar de leerling zelf, maar ook naar de bredere context rondom het kind. Er wordt op zo’n moment denk ik vaak te weinig systemisch gekeken. Juist in die samenwerking met ambulante of externe zorg in de directe omgeving van het kind en onderwijs valt volgens mij nog veel te halen.’