Flexibiliteit, samenwerken, vakmanschap en respect. Dat zijn de vier kernwaarden van Alterius.
Op één of andere manier zul je deze waarden terug vinden in de verhalen van onze bloggers.
Zij nemen je mee in hun persoonlijke verhalen, waarin hun ervaringen of kijk op ontwikkelingen en de actualiteit centraal zullen staan.
Soms ontroerend of juist met humor, een andere keer kritisch of prikkelend, maar altijd vanuit hun eigen ervaring, vol enthousiasme en met hart voor hun vak!
We gaan het zien
Met z’n allen in lijn 4, onderweg naar het Parkstad Limburg Theater. Vandaag gaan we naar de theatervoorstelling ‘De waanzinnige boomhut van 52 verdiepingen,’ een initiatief van PIT Cultuurwijzer / Planned Culture Parkstad.
Allemaal hebben een oefenpasje van Arriva om onze nek en zijn we een tikkeltje gespannen en voorzichtig enthousiast. Een voorbijganger lacht als hij vanuit de bushalte begroet wordt door een van mijn leerlingen, zoals hij dat bij elke toevallige passant doet. Wat is het toch heerlijk om in alle vrijheid met je klas op pad te kunnen gaan.
Op het schouwburgplein treffen we verschillende groepen kinderen die nog allemaal even vlug een boterhammetje nuttigen voordat ze straks de zaal in mogen. “Zullen wij ook nog even wachten of gaan we al naar binnen?” Ik overleg even met mijn collega. We besluiten om naar binnen te gaan. We zijn hier immers te gast en willen ons dan ook aan alle gemaakte afspraken houden.
Innerlijke strijd
We worden vriendelijk ontvangen. “Willen jullie hier je jas ophangen?” De gestelde vraag levert bij mijzelf meteen een kleine innerlijke strijd op die herkenbaar is voor veel van mijn leerlingen: ik hou mijn jas liever bij me.
En inderdaad. De een draagt belangrijke zaken met zich mee in zijn jaszak, de ander heeft een dure nieuwe leren jas aan of korte mouwen waardoor hij/zij het sneller koud heeft in de airco van de zaal. Stuk voor stuk zijn het in mijn ogen allemaal goeie argumenten, maar het theaterpersoneel beslist uiteindelijk toch anders vanwege de brandveiligheid. Begrijpelijk, al volgt er hier en daar een kleine zucht.
Dan mogen we doorlopen naar boven. Mijn leerlingen zijn ogenschijnlijk al iets ouder dan de meeste toeschouwers die al in de zaal zitten. Mijn juffenhart stelt zich stilletjes de vraag of mijn jongens en meisjes de voorstelling dan wel leuk zullen vinden, maar dat laat ik maar even varen.
Achteraf een prima keuze, want mijn leerlingen smullen van hetgeen ze op het toneel zien gebeuren. Zelfs de woordgrappen vallen goed en ze zitten met een grote glimlach op het puntje van hun stoel.
Pareltjes
En als die voorstelling dan eenmaal bezig is, kijk ik voldaan om me heen.
Het afgelopen schooljaar hebben we best wat van deze pareltjes moeten missen. Wat is het toch fijn om onze klas te laten genieten van het kleurrijke cultuuraanbod in de regio. Ik kijk mijn collega aan en herken bij haar mijn eigen glimlach.
Op de terugweg bereikt ons echter het nieuws dat er weldra nieuwe, landelijke maatregelen zullen volgen vanwege de pandemie. Wat betekent dit allemaal voor ons?
Gelukkig hebben we vandaag weer even met z’n allen kunnen genieten.
We gaan het zien. We wachten af.
Juliëtte Peijs - à Campo, 24 november 2021