Stichting Alterius ontwerpt en verzorgt onderwijs voor kinderen en jongeren met ernstige opvoedkundige problemen en/of psychiatrische problematiek. Onze kernwaarden plezier, samenwerken, veiligheid en deskundigheid, spelen hierin een belangrijke rol.
Op één of andere manier zul je deze waarden terug vinden in de verhalen van onze bloggers. Zij nemen je mee in hun persoonlijke verhalen, waarin hun ervaringen of kijk op ontwikkelingen en de actualiteit centraal zullen staan. Soms ontroerend of juist met humor, een andere keer kritisch of prikkelend, maar altijd vanuit hun eigen ervaring, vol enthousiasme en met hart voor hun vak!
Het is een vrijdagochtend in december. De dag moet nog ontwaken uit een diepe slaap. Gelukkig niet hoeven krabben. Mijn autoradio staat te hard. Het duurt op deze winterdag nét iets langer om wakker te worden. Ook voor mij.
Op school brandt de verwarming gelukkig al een uurtje. Terwijl mijn laptop net als mij voorzichtig uit de slaapmodus komt rinkelt mijn telefoon. Mijn collega vertelt me dat er een leerling onderweg is naar mijn kantoor. Ik sta op en nog voordat ik de ruimte kan verlaten kijk ik in twee ontredderde groen-bruine ogen. “Ga maar even rustig zitten,” zeg ik.
Onzekerheid
Even blijft hij staan. Als een overvolle platenkast - waarvan de planken krommen onder het gewicht - lijkt het even alsof elke taak dreigt alles bij hem te laten instorten. Vrijwel meteen spreekt hij zijn onzekerheid uit. Hij hunkert naar een gezamenlijke indeling van de dag. Dat deden we eerder samen en dat gaf hem rust. Bovendien is zijn vaste groepsleerkracht er vandaag niet. Ook dat nog.
Ik zoek een ingang. Hoe kan ik hem bereiken? We delen dezelfde muzieksmaak, weet ik. Een genre dat zeker niet voor iedereen is. Misschien is dat wel een mooi instrument om deze tijdelijke kloof tussen ons te dichten. Ook al schelen we vijfentwintig jaar. Muziek heeft immers geen boodschap aan tijd. En wij hebben geen boodschap aan hen die onze muziek niet kunnen pruimen. Dat maakt ons een trotse minderheid. En dat schept meteen een band.
Raakvlak
Want zo staat het in de beste boeken beschreven: een raakvlak hebben maakt de afstand kleiner. Het gesprek wordt lichter en je komt voor even op andere gedachte. Investeren in de connectie met de leerling noemt men dat. Gisteren was dat mijn stille blik van herkenning naar een overprikkelde leerling tijdens het schaatsen. Morgen lachen we misschien wel om hetzelfde grapje. Maar vandaag klinkt zijn favoriete artiest mij als muziek in de oren.
Dus delen we even wat we gisteravond gedaan hebben. Hij een theaterbezoek in Maastricht, ik een concertbezoek in diezelfde stad. En al kropen we allebei niet op tijd onder de wol, voldaan waren we beiden. De optredens van gisteren gonzen nog door ons hoofd.
Het raakt me
Dan laat hij me een boek zien dat werd geschreven door de cabaretier van gisteravond. Een artiest met autisme, zo vertelt hij. Hij leest me zonder te vragen voor. De woorden vullen de ruimte en ik begrijp de herkenning die mijn leerling uit het boek haalt. Het blijkt een spiegel voor zijn eigen strijd. Het raakt me. Ik bedank hem dat hij dit met mij wil delen. Het blijkt een bijzonder boek voor hem te zijn. Zo bijzonder, dat hij het liet signeren. Twee keer. En ik weet waarom. Omdat hij niet van oneven dingen houdt. Ik bedank hem dan ook nog een keer. Wat een bijzondere start van de dag.
Hetzelfde liedje
We bespreken wat er nodig is om terug aan het werk te gaan. Hij knikt en vindt zijn weg terug naar de klas. Niet veel later komt hij opnieuw binnen. Weer hetzelfde liedje: het is toch nog niet gelukt. Een gesprek over doorzetten, proberen, afleiding én muziek volgt. Volgende keer beter.
Juliëtte Peijs - à Campo
leerlingbegeleider vso De Buitenhof