Stichting Alterius ontwerpt en verzorgt onderwijs voor kinderen en jongeren met ernstige opvoedkundige problemen en/of psychiatrische problematiek. Onze kernwaarden plezier, samenwerken, veiligheid en deskundigheid, spelen hierin een belangrijke rol.
Op één of andere manier zul je deze waarden terug vinden in de verhalen van onze bloggers. Zij nemen je mee in hun persoonlijke verhalen, waarin hun ervaringen of kijk op ontwikkelingen en de actualiteit centraal zullen staan.
Soms ontroerend of juist met humor, een andere keer kritisch of prikkelend, maar altijd vanuit hun eigen ervaring, vol enthousiasme en met hart voor hun vak!
Drie keer per week is er voor onze leerlingen de mogelijkheid om deel te nemen aan het horecaproject. Dit doe ik samen met mijn collega Bas. Het doel van het horecaproject is om de leerlingen onder andere te leren hoe ze voor zichzelf een gezond maaltje kunnen klaarmaken, uit te proberen of het werken in een keuken misschien iets voor hen is en ook om nieuwe dingen te leren. Natuurlijk is het ook erg belangrijk dat er geproefd wordt!
Comfortzone
Afgelopen week besloot ik voor een ogenschijnlijk makkelijk gerechtje te kiezen; avocado op toast met een gepocheerd eitje. Voor mij persoonlijk een top gerechtje om op te eten. Wat bleek, behoorlijk uit de comfort zone voor zowel de leerkracht als de leerling. Wat voor ons als “volwassenen” leuk lijkt om te maken en ook nog lekker om op te eten is voor de puber nog wel eens anders.
F*ck it!
“Ieuw! Dat ga je toch niet eten?! Wat is dat voor een groene shit?”
“Nee, dat ga ik echt niet klaarmaken”
“Waarom eten we niet gewoon iets met kip?”
Na enig protest en een kort introfilmpje gingen we aan de slag. Leerling L. ging vol goede moed aan de slag, maar het eerste ei mislukte. Het tweede eitje ook… En toen was L. er klaar mee. “F*ck dit, ik ga dit niet meer doen! Er volgden nog wat aanvullende scheldwoorden, een trap tegen de tafel e.d.
Van freeze naar succeservaring
D., de andere leerling, bleef rustiger, maar ook bij haar mislukten de eitjes. L. schoot in een soort van freeze-reactie en wilde niks meer doen. Op dit moment kwam de kracht van de groep naar voren.
Ik liet even bewust een stilte vallen. D. ging zich er op een positieve manier mee bemoeien door L. complimenten te geven voor zijn inzet en dat hij op zich goed bezig was en dat hij het gewoon nog eens moest proberen.
Het lukte D. om L. er met flink wat overtuigingskracht weer bij te halen en bleef hem aansporen om om het nog eens te proberen. Dit duurde wel even, maar na enig gemopper probeerde L. het toch weer en…jawel hij maakte het mooiste gepocheerde ei tot nu toe! Hij was trots op zichzelf.
Hoppatee, weer een succeservaring er bij.
Dus bij deze de levensles van het gepocheerde ei; just keep on trying!!
Caroline Frissen,
leerkracht vso Arbeid